Водата, сепак, не претставува само општо добро

Поаѓајќи од водна инфраструктура, а не од визија за општо добро управувано од политиките за понуда (со прекумерен потрошувач) или за политиките за побарувачка (доблесни), исто така, потсетува на практичните проблеми поврзани со идеалот за пристап до вода за сите: кој плаќа за потрошувачка, кој ги финансира мрежите за снабдување, кој ги гради, одржува? И што е најважно, кој ги поседува и контролира? Долго време, тоа беше државата: во многу источни општества, моќта се базираше на т.н. „голема хидраулика“, со канали за наводнување и спречување на поплави; слично на тоа, пејзажите[i] на американскиот Запад се резултат на масивни инвестиции од страна на сојузната држава од 19. век за изградба на мегапроекти (вода, транспорт, итн.) и трансформирање на пустината во оаза.[ii]